A’FreAK-aN Project – Live in Gdańsk

Opis

Recenzja – Marta Ratajczak „Babskim uchem”

Wojtek Staroniewicz i jego kompani, swoim wehikułem zabierają nas do krainy powiewającej ciepłem i kurzem Afryki i nadmorską, bałtycka bryzą. Znakomity saksofonista od lat kontynuuje swój projekt, osadzony w rytmie Czarnego Lądu, zarówno strukturami harmonicznymi jak i metrycznymi, przy wtórze stosownej instrumentacji, zapraszający do intelektualnej zabawy w konwencje. Jego muzyka, to synergia stylów, zacieranie granic między tym co pojmujemy jako polski nurt europejskiego jazzu a tym, co sprawia, że mówimy, iż jazz wyszedł z Afryki z absolutną słusznością cytatu z Pharoaha Sandersa: „Our Roots began in Africa”.
Formuła takich tematów jak „Oyi” i „Ifunanya” to emanacja fascynacji lidera muzyką afrykańską. To melodyjność, wspaniale wpisująca każdy z tematów w rytmiczną ornamentykę. Najbardziej tutaj zachwyca, świetne rozpisanie ról na poszczególnych aktorów tego spektaklu, którzy wybornie realizują wizję reżysera. Nie do przecenienia jest empatia, która łączy dwóch speców saksofonu tenorowego – mowa o tandemie Stroniewicz-Dyakowski, którym w czteroosobowej sekcji dętej wtórują Janek i Herbasz. Ich gra ma naturalną, męską siłę, ma to coś co wryło się tak mocno w jazz w afrykańskich fraza Johna Coltrane’a. Nie ma tu ani jednej nuty mizdrzącej do słuchacza. Warto posłuchać Komedowskiej Crazy Girl aby zdać sobie sprawę ze wspólnego mianownika między tym co z okolic równika a tym co z naszej szerokości geograficznej – trójdzielności metrum.
Ważną rolę w tym wszystkim pełni wibrafon Dominika Bukowskiego. Im dłużej słucham tego grania, tym mniej mam wątpliwości – dlaczego wibrafon a nie marimba? Wibrafon to jednak technologia, drewno marimby powiewa lasem. Gdyby Staroniewicz chciał marimby, to zapewne takie zlecenie przekazałby Dominikowi. Bo jak znam naszego tenorzystę, zawsze cechował go dobór kompetencyjny, dopasowywał artystów do pomysłów. Stąd obecność Larry Okey Ugwu, który daje nam to coś, co Himilsbach nazywał wprowadzeniem elementu baśniowego do prozy życia. Chodzi o tę oczywistość i nieoczywistość jednocześnie. Pasję i autentyzm ponad wyczyszczoną z ludzkiego pierwiastka wirtuozerią. Dodam, że sekcja rytmiczna Mackiewicz-Ślefarski wybornie buduje fundament, solidną podbudowę dla całości.
Staroniewicz ma niezwykły dar odnajdywania tematów znakomitych, ale rzadko grywanych. Tym razem daje nam Walk Spirit, Talk Spirit nieodżałowanego McCoy Tynera.
Piotr Iwicki